Aslında izleyeli epey oldu. Ama yazmaya tembel ben anca yazıyorum. Belfast; 1960'ların ortasında Kuzey İrlan'da da yaşanan kargaşayı anlatıyor.
Küçük bir çocuğun gözünden anlatılan hikayede büyük annesi, büyük babası ve ailesiyle yaşadığı mahallede çıkan bir iç savaş var adeta. Yıllardır aynı mahallede birlikte yaşayan proteston ve katolikler bir anda kavgaya başlıyor. Çocuklar bile suratlarına bakarak bir kişinin katolik mi protestan mı olduğunu anlamaya çalışır hale geliyor. Konusu her ne kadar dramaya yatkınsa da film aynı zamanda bir komedi. İşin çatışma kısmından çok aileye odaklanılmış.
Siyah beyaz olarak çekilen film, yönetmeni Kenneth Branagh'nın çocukluğunu anlatıyormuş. Bu tarz dönem filmlerinin siyah beyaz olması benim hoşuma gidiyor. Daha içine alıyor sanki. Bu arada biraz durgun devam eden filmin en güzel sahneleri bence; anne babanın dans sahnesi ve sinema salonundaki sahnelerdi.
Hiç duymamıştım filmi. İç çatışmalar, savaşlar hep büyük yaralar bırakır. İnsanlar hiç değişmiyor. Siyah beyaz filmler değişik bir hava katıyor gerçekten.
YanıtlaSilChitty chitty bang bang filmini de izlemek lazım, Belfast'ın kahramanlarının o filmi izleyişleri muhteşemdi. Çocukların kimin Katolik kimin Protestan olduğunu anlamak için yaptıkları konuşmaları hatırlıyorum. Din ve başka sebepler yüzünden ne çok ayrımcılık oluyor ve küçükler için bu çok kafa karıştırıcı. Yaşlı çiftin arasındaki iletişimi de sevdim ben. :)
YanıtlaSilaa branagh oo, sen de onun birçok filmini izlemişsindir mutlaka :) izlerim bunu :)
YanıtlaSilBen de izleyeceğim aldım listeye. Severim siyah beyaz filmleri.
YanıtlaSilSiyah beyaz oluşunu en de sevdim. Bir de sinema ve tiyatronun renklilik vermesi şahane bir fikir geldi bana.
YanıtlaSilÖpüyorum seni.
ben de hemen izledim ve bayildim,tembellikten yazamadim blogda.Her acidan muhtesemdi bence..Bne de bayildim dans sahnesine ve de ufakliga...Bir de annenin zarifligine:)
YanıtlaSilSiyah beyaz film izlemeyeli ne kadar oldu bilmem. İlginç olabilir 🙂
YanıtlaSil