Ağaç Ev Sohbetleri 146

 Ağaç Ev Sohbetleri'nin bu haftaki konusu sevgili kaplan diary bloğundan gelmiş. Kendisine yakışır bir biçimde "düşünün de yazın gari" modunda bir konu seçmiş. Bu arada 2 gündür net kesikti, hatlarda kopukluk olmuş. Dün akşam yapıldı. Ne alışmışız nete, sınırsız kotaya.

"Özveri ve fedakârlık, TDK sözlüğüne göre eş anlamlı sözcükler olmasına rağmen bazıları bu iki sözcük arasında önemli bir farkın olduğunu iddia etmekteler. Bu insanlara göre fedakârlık, çıkar ve karşılık beklemenin, özveri ise sevginin ürünüdür. Peki bu iki sözcük sizde hangi duyguları çağrıştırıyor? Kendinizi ne kadar fedakâr ve/veya özverili buluyorsunuz?"

 Önce bir sözlükten bakayım dedim bu iki kelimenin anlamına; Fedakarlık için "Kendini ya da başka bir şeyi yine herhangi bir durum veya kişi adına feda etmekten kaçınmayan bireyler için fedakar kelimesi kullanılmaktadır. Özellikle bu durum uygulanış açısından onurlu ve güçlü anlamları şeklinde de ifade etmek mümkün." şöyle bir ifade buldum mesela. Kendini feda etmek. Ne için? Kimin için? Fedakarlık bana oldum olası itici gelen bir kelime. Biraz kendini beğenmişlik var anlamında. Ben vatanım için kendimi feda ederim, oğlumun canı bu vatana feda olsun, çocuklarım için hayatımı feda ettim, gerekirse bu uğurda ölürüz....örnekleri çoğaltmak mümkün. Eh basında sıkça karşılaşıyoruz, bir grup adı milliyetçi kişi vatanı için kendini feda edeceğini söyleyip savaş çığırtkanlığı yapıyor sanra olan yine fakir evin gencine oluyor. 

Fedakarlık deyince işin içine "vatan, toprak, çocuk, anne vs." ekleyip duygu sömürüsü yaparak insanları mecbur etme var. Mahalle baskısı hatta. Ama bu baskıyı yapanlar sadece konuşanlar işte. Dedim ya sevmiyorum bu kavramı da bu kavramın insanların sırtına yüklediği ağırlığı da.

Özveri, fedakar ile eşanlamlı olarak belirtilse de "kedinden ödün veren kişi" olarak tanımlanmış. Biraz hafifi yani.  Başkalarının mutluluğu için çalışan kişiymiş. Evet işin içinde bir miktar sevgi var ama yine de bir mecburiyet de var sanki. İnsan sevdikleri için özveride bulunur. Çocuklarımızın eğitimi için  kendi isteklerimizi bir kenara itiyoruz mesela. Ya da hastalık durumunda anne-babamızla ilgileniyoruz kendimize ayırdığımız vakitlerde. Kimi bunu cidden severek yapar kimi mahalle baskısından korkusuna. Kendinden ödün verirken kimi de karşılık bekler; Çocuğu ona sevgisi göstersin, anne-baba maddi destek olsun. O zaman sevgiyi neresine koyacağız? Ya da karşılıksız sevgi olmaz mı diyeceğiz.

Ben fedakar değilim. Bir kere orası kesin. Özverili miyim? Belki biraz sevdiklerime. Yani içime sinmeden, sırf birileri ne der diye iş yapmam. "elalem" denen o örgüt beni ağlarına alamadı henüz.