Ağaç Ev Sohbetleri'nin 105. haftasının konusu pek güzel. Kitapları konuşacağız-yazacağız bu hafta. Konuyu Deeptone belirledi;
"Neden kitap okuyorsunuz?"
Vardır ya klasik "ben hep kitap okurdum" tipleri aslında onlardan biriyim sanırım. Hep olmasa da hepe yakın en azından. Bizim evde kütüphane yoktu. Babam eskiden okurmuş ya günün getirdikleri, hayat mücadelesi zamanla azalmış. Annem ise babası küçük yaşta öldüğü için okla bile gönderilmemiş. Nişanlılık döneminde babamdan öğrenmiş yazmayı. Şimdi kitap okuyor çok da sever.
Biri mi sevdirdi hiç anımsamıyorum ama kitapları hep sevdim ben. İlkokulda kütüphane var mıydı anımsamıyorum. Gittiğimi de. Ama orta okulda kütüphanenin gediklisiydim. Hatta o dönemde gözlerim bozulmaya başladı. Kan çanağı gibi olurdu ayrıca. Çok kitap okuyorum diye annem bir dönem yasaklamıştı. Okulda, nöbet sırasında falan okurdum ben de. Lise, üniversite de farklı olmadı. Kütüphaneleri oldum olası çok sevdim. O kokusu vardır ya hani... Çalışmaya başlayınca da kendi kitaplığımı oluşturmaya başladım.
Neden kitap okuyorum? Seviyorum işte. İnsan okuduğu kitaplarda (hepsinde olmasa da) farklı dünyaları ziyaret ediyor, bir çok insan tanıyor. Kimini o kadar seviyorsunuz ki. Kimi kitap düşündürüyor insanı, hatta hayatı sorgulatıyor. Kimi dinlendiriyor, pamuk gibi yapıyor.
Yazabilen insanlara hep hayranlık duymuşumdur. Ada lisedeyken kitap kulübüne girip çıkartılan okul kitabında öyküsü de olunca bir sevinmiştim. Sıpa bıraktı. Deniz de yazdığı şiirle derece almıştı bir yarışmada. Bir de kompozisyonu için. O da devam etmedi. Kendileri için bile olsa yazmalarını isterdim. İkisine de defter falan almıştım hatta. O beni hayran bırakan kelimelerin nasıl ortaya çıkabildiği büyük bir muamma.
Bir tek çalışma hayatı artı küçük çocuk, üstüne bir bebek derken birkaç yıl hiç okumadım sanırım. Sonra bir ara çocuk kitapları, belgesel kitapçıkları (bayılıyorlardı çocuklar) Son bir yılda yine azaldı. Ama ne kadar yoğunsam da akşamları yatarken yine de okurum birkaç sayfa. Okumazsam eksik kalırım sanki....
Çok güzel yazmışsın. Kitapseverlerin çoğu küçük yaşta başlamış oluyor sanırım okumaya. :) Benim ilgim de çok küçük yaşta başladı. İlkokulda sınıfta kitaplık vardı. Öğretmen kitapları alıp okuyalım diye hepimize birer tane verdi. La Fontaine, Andersen Masalları ilk okuduklarımın içinde olunca fantastiğe o dönemde kapılmıştım. :))
YanıtlaSilİş ve evlilik hayatı insanı okumaktan uzaklaştırıyor biraz. Zaten kafayı toparlayamayınca okuduğundan bir şey anlamayan biriyim ben de.
Teşekkür ederim Duygu. İşim ve evliliğim değil belki ama küçük çocuklar zorladı açıkcası. Onların küçük olduğu zamanlar bizim biraz maddi açıdan da zor zamanlarımızdı.
SilKitap seven herkesin yolu bir noktada kütüphaneden geçiyordu eskiden :) Maalesef bu durum giderek azalıyor. İnternet yaygınlaştıkça kitap okuyan çocuk ve genç sayısı azalıyor. Benim de annem bir dönem ödevlerim bitene dek odamdan çıkmıyordu. "Şimdi çıksam, dersi bırakır, gözün bozulana dek kitap okursun sen" diyordu :))
YanıtlaSilEvet bizim dönemimizde önemliydi kütüphaneler. (yaş 47) Bir de ansiklopediler vardı. Kuponla biriktirdiklerimiz hatta:)) Şimdi netten bilgilere ulaşmak o kadar kolay ki.Bu arad kitaplar her zaman derslerden daha güzeldi yani:))))
Siltarlada onlar çalışsın sen otur kitap okuuuuu :)
YanıtlaSilDeniz'le kavga ederiz sonra:))) Deniz benden çok okuyor bu aralar. Hatta baya ağır takılıyor bazen. Bir de işi sen yap dersem valla ne olur bilmem
SilHer kitap ayrı bir dünyaya açılan kapı; ufku genişleten yeni insanlarla, yeni yerlerle tanıştıran bir rehber vazifesi görüyor. Bir dönem okuduğum kitaplardaki yerlere gitmeyi gezmeyi kafama koymuştum. İspanya, İtalya, Afrika... Araştırma kitapları da tv'de ya da gazetelerde bütününe vakıf olamayacağımız olayları detaylı olarak önümüze sererdi. Bu da kitap okumaktaki nedenlerimden biriydi. Gerçi hepsi geride kaldı. Ne yapmışsam çocuk öncesi yapmışım. Yaş almak, sorumluluklar, dijital çağ falan kitap okumama çok fena sekte vurdu.
YanıtlaSilBizimkilerin de kitaplığı yoktu. Ama bir öğretmen komşumuz vardı, nurlar içinde yatsın duvardan duvara bir kitaplıkları vardı oradan çok beslenmişliğim vardır. Çocukluğumda kütüphane gibi kullanırdım orayı :)
Şanslıymışsın ne diyeyim. Kütüphanesi olan ve veren bir komşu. Ben vermeye çekinirdim sanırım. Her insan iyi bakmıyor kitaplara. Hele çok değer verdiklerime kıyamam. Ben de şu kitap var bile demem belki.
SilTekrar dönerler belki yazmaya, bir şekil ve ya sebeple, hayat bu, belli olmaz :)
YanıtlaSilUmarım....
SilOkurken kütüphane kokusu,tozu burnuma geldi. Ben de eskisi kadar okuyamayanlardanım. Uyumadan önce en azından bir kaç sayfa okumaya çabalıyorum..
YanıtlaSilNe severim o kütüphane kokusunu, eski kitapları. Ama eski kitaplar da çok hassas oluyor. Bazen kütüphaneden aldığım kitabı okurken sayfaları kurumuş gibi yıpranıyor.
SilKitap okumanın tadını alınca bağımlılık yapıyor olmalı. Beni kitap okumaya yönlendiren olmadı çocukken. Kitap deyince aklımıza sadece ders kitabı gelirdi. Hani okumaya çalışsak, bırak şunları, otur da dersini çalış derlerdi eminim. Ama çocukluk yıllarında ne doğru dürüst kitap okudum ne de okuduğum için fırça yedim:) Yani sizin gibi değil kitap konusunda sonradan görmeyim:))
YanıtlaSilBen severdim okumayı. Bazen ansiklopedide bir konu seçip okuduğum olurdu. Yani öyle çok kitabı olan biri değildim. Kitap okudum diye fırça yediğimi sanmıyorum ama gözlerimde sıkıntılar olunca annem biraz yasak koymuştu.
SilEvet işin özü bu. Kitabı seviyorsanız ötesi yok. Nedeni niçini de yok. Seviyorsunuz o kadar.
YanıtlaSilYazınızın farklı noktalarında aynı hislerde buluşmuşuz çoğumuz :) Yazabilen insanlara ben de hayran oluyorum, okumazsam eksik hissediyorum. Bir de yazınız; okulda, nöbet sırasında okumanın tadı ayrı olurdu çok güzel hatırlattı o tadı. :)
YanıtlaSilBen de okumayı öğrenir öğrenmezbasladım ve hiç bırakamadım. Kimsenin zorlamasına da gerek yoktu 😁
YanıtlaSil